و غروب...

خاكستر تطهير كننده ي اولين سرفصل بود ،

انسان و عصاره ي بود...

وارونه بود در خویش ،

آن سان که درد تداعی می کرد حضور را

و سکوت...

خلسه ی مدام ِ از او فراتر رفته تا هيچ...

من...

از همان عصري كه اتفاق افتادم

خوب دانستم

وسعت كسوف دستهايم را

از همان غروب...

اين خون ِ داغ من

محتاج يك خراش طربناك دست توست،

از زيرناخنت

سلول هاي من ...

موسيقي بديع تو را فاش مي كنند...

اززخمه هاي تو

تا سرخي ِغروب

راهي نمانده است...

بنواز!

يك دو پرده ي ديگر

رگ ِمرا...

فصل... فصل ترانه مرگيست. هستي به سلاخي مي رود و گدازه هاي درون، آوازه خوان اپراي جهنمي گسستن مي شوند...

من با بسیاری هم کلام شده ام که درونشان گندابه ي نبودن ها و نشدن ها بوده است و تکامل اینان محال بوده، من جابرانه مرگ را هواخواهي مي كردم...

كلام اينان فاضلاب بود و در ناصيه ايشان گمان رستگاري نمي رفت: من هم نفس مردگان بودم و  اگرچه زبان در كام كشيده بودم و حل مي شدم در سكوت خويش... اما هم كلام اينان بودم...

من با اينان در سيطره ي هيچ چگاليدم ... و هيچ تر شدم اما آنان در انسانيت خويش مغروق تر گشتند ...اينان كه هیبت جنازه کشِ بی خاصیتشان دارد گلوی من و من ها را می فشارد هر دم...

آنچه ميان اين همه ،هر... جاريست چيست؟... رود خشن شقاوت است كه بادها و آبها را در يك جهت مي خواند؛اما من به دنبال جهت بي جهتي، جهت خودم،جهت هيچ بوده ام ... خودي كه خويشتن سرگردانش را چونان بره نوزاد گرسنه اي... در زمهرير نبودن رها نكرده است...

ديگرچه تصوير بغرنجي از تضادهاي مدفون در خويشتنم نشانتان دهم اي مرگ پيشگان ِ قائل به هر ...هر...

اما سكوت در برابرنعره هاي این همه شب زده... سروش خبر خوش رستن از بندهای استحمار است...شايد...

كاج به كاج، سپيدارهاي تبسمت را چال كن... از من و تو چه به جاي مانده وقتي كه اتحاد گرگها و شبانها، عصاره وجدان التهاب است...

نگو بي حضانت كلاغها زمين قشنگتر است،نگو... من از قيموميت اين زاغهاي به ظاهر پلشت سترون بيزارنيستم... بيزارم از بي برگي تمام جنگلهايي كه زماني بوي نفس ِ بود مستشان مي كرد و اكنون برهوت بي باوري لگدكوبشان كرده است و دريغاگوي اعتراف بايد كرد كه حالا هرزه زار تعصب و كژ انديشانه زيستنند...

باقی بماند برای وقتی که شیهه می کشند این اسبهای زخمی تب دار که قرار بود تا سراب ِ تعين برسانند اين شکسته روح را...شايد مثل شبهه شکاک، نقض محتومی باشد بر این جسارت محترم چرا که شک سرچشمه آزادی است...

یکی به من! گفت: مرده ای که نمی نویسی؟ چيزي شبيه به همين عبارت... گفتم نه ...زنده ی من نمرده است...

 این مرده ی من است که مسیح نمی شود و بر نمی خیزد... اساسا قرار بود شب دوم یا سوم  از گور برخیزد... اما برنخاست....

 فلسفه ی حیاتش دچار بحران شده بودوحلقه مفقوده را در طی تاریخ ممکنات جسته بود....

 دنباله کار را تا آدم ابو البشر گرفته بود، شاید این نقصان روحی از همان ابتدای خلقت به وجود آمده است، یا با تناسخی مدوام و یا با وراثتی ژنتیک قرنها در نسلهای متوالی بازتولید شده است...

پ.ن۱:

با همه ی آنچه که بر سرمان آوردند،

من هنوز می توانستم در این سرزمین زندگی کنم،